Чавоне
дар замони донишчуияш бо духтаре ишкварзи менамуд ва окибат он духтар аз у
хомила шуд. Хонаводаи духтар инро фахмида, ба назди чавон омаданду
гиребонашро гирифтанд. Чавон гуфт: Ман коре накардаам. Равед духтари худро пеши
рохашро гиред. Агар розигии у намешуд, ман ин корро бо у намекардам. Хонаводаи
духтар шармсор аз хонаи он чавон берун рафтанд.
Рузхо
мегузашт ва рузе чавон ба хона омада, модарашро дид, ки руи хавли дод мезаду
бехуш мешуд. Чун уро ба хуш овард, боз доди баланде кашида, аз хуш рафт. Баъди
чанде чун ба хуш омад, мегиристу мегуфт: - Хохарат. Хохарат. Чавон гуфт: - Чи
хохарам? Ба у чи шудааст? Модараш гуфт: - Хохарат аз писари хамсоя хомиладор
аст. Чавон хун ба сараш заду ба хонаи хамсоя давид. Писари хамсояро аз
гиребонаш гирифту дод зод, ки чаро ин корро карди? Писари хамсоя гуфт: - Ман
коре накардаам ва хам намедонам чи мегуи? Чавон гуфт: - Охир бо хохарам чи
карди? Писари хамсоя гуфт: -Чизе накардаам. Хохаратро бигир, ки у худаш ин
корро кард.
Хамон лахза ба ёдаш он духтар ва хонаводаи у омад, ки вакте бародари он духтар гиребонашро гирифта, аз у мепурсид, хамин
тавр, бепарвоёна чавоб медод. Дигар дасташ меларзиду фахмид, ки он лахзаи
ногувор ба сари худаш омадааст. Ва аз хонаи хамсоя берун омад.
Рузхо мегузашт ва чавон бо духтаре оила барпо
намуд. Чун шаби аввал ба назди арус даромад, духтар бокира набуд. Бо гиряву
тазарруъ аз у хохиш мекард, ки гунохашро бипушонад, то Худованд уро низ
бибахшад, зеро ба хато ба ин гунох даст задаасту худаш хам пушаймон аст. Чавон гиря мекарду аммо дигар гиря кардан суде надошт.
Бо амри Парвардигор сохиби як духтараки
дуструяке шуданд, ки чун мохтоби шаби чордањ зебо буду хушсурат. Хангоме, ки
шашсола буд, рузе, духтараш гирякунон аз дар даромад. Парешонхол буду либосаш
хунолуд. Давон ба суи духтараш рафту пурсид, ки: - Ба ту чи шудааст? Фахмид, ки аз суи нигахбони
сохтмони наздикии хонааш мавриди тачовуз карор гирифтааст. Дигар ба худ
намеомад ва гирякунон мегуфт: - Парвардигоро! Бас аст, дигар! Бас! Ин чи
рузхоест, ки мебинам…
Ин
хама ба он хотир буд, ки он духтаре, ки дар донишчуи ба у даст дароз карда буд,
бародар дошт, ки аз ин кор шармсор шуда буд. Ва падаре, ки аз ин мусибати
духтараш гамгин буду афсурдахол. Ва уро низ ба чавоне ба зани доданд, ки у низ
мехост аввалин марди хамсараш бошад.
Пас, эй бародарам! Пеш аз оне, ки ба гунох
олуда мешави, биандеш! То Худованд туро низ ба чунин холу руз гирифтор накунад.
Ин хама барои он чавон чазое буд, ки дар дунё ба чашми худ дид.
