Ин зимистон сард омад ва писараки гулфурўш, ки порсол гули сиёҳгўш мефурўхт, аз тиреза ба беруни пур аз барф ва ҳавои сард менигарад ва оҳ мекашаду зери лаб мегўяд:
- Худоё, тезтар офтоби гармак барояду барфҳо об шаванд ва гули сиёҳгўш рўяду чун шодиёна дастагуле ба даст рўи роҳи одамон биистам…
Ман низ ба дуои писарак ҳамроҳ мешаваму интизории роҳи омаданашро дорам, вале... Ҳанўз охир сардӣ ҳукмрон асту гўиё ҳеҷ фикри рафтан надорад. Ҳанўз офтоб гоҳ-гоҳе аз пушти абрҳои сафеди сарди зимистонӣ дуздида менигарад ва қасди берун омаданро надорад. Вале умед ба баҳор, ки рўзҳои башуморе мондааст, дар ин сардиҳои зимистон дилро гармӣ мебахшаду фараҳ.
Бо ин ҳама ба дидори гули сиёҳгўш, ки пайки баҳори зебову гулпўш аст, умед мебандам, зеро танҳо гули сиёҳгўш аст, ки муждаи гулҳои баҳориро меорад ва хабар аз рўзҳои офто
