Ҳеҷ кас наметавонад моро беҳтар аз худамон фиреб диҳад.
Барои мардум чизе бигӯ, ки ба дардашон бихурад на он ки хушашон биѐяд.
Як дарахт ҳар чӣ қадар ҳам ки бузург бошад, бо як дона оғоз мешавад. Тулонитарин сафарҳо, бо аввалин қадам.
Ҳар кас ба фикри тағйири ҷаҳон аст аммо ҳеҷ кас ба фикри тағйири хеш нест.
Ҳамнишини хуб беҳтар аз танҳоист ва танҳоӣ беҳтар аз ҳамнишини бад.
Чизе ки сарнавишти инсонро месозад «истеъдодҳояш» нест «интихобҳояш» аст.
Гаронмоятарин гавҳари одамӣ инсонияти ӯст. Ҳар кас инсонияти худро бохт аз дигар бохтанҳо наҳаросад.
Иштибоҳи аслии мо дар зиндагӣ ҳазорон кори ғалате нест, ки анҷом медиҳем, балки ҳазорон кори дурӯстест, ки барои ашхоси ғалат анҷом медиҳем.
Чашм бефоида аст, вақте зеҳн кур бошад.
Писаре аз модараш пурсид: чӣ гуна метавонам барои худам зани лоиқ пайдо кунам? Модар посух дод: нигарони пайдо кардани зани лоиқ мабош, рӯи марди лоиқ шудани худ фикр кун.
Инсонҳо ҳар чӣ дарки бештаре дошта бошанд, ранҷи бештаре мекашанд.
Як фикри мусбати кучак дар субҳ, метавонад кулли рӯзатонро тағйир диҳад.
Бар он чӣ гузашт, он чӣ шикаст, он чӣ нашуд ҳасрат нахур. Зиндагӣ агар осон буд бо гиря оғоз намешуд.
Аз зеҳн то даҳон фақат як нуқта фосила аст, то зеҳнатро боз накардӣ даҳонатро боз накун.
Одами мағрур мисли касест, ки болои кӯҳ истода, ҳамаро кучак мебинад, ғофил аз ин ки мардум ҳам аз поѐн ӯро кучак мебинанд.
Барои худат зиндагӣ кун, барои дигарон зиндагӣ бош.
Барои мардум чизе бигӯ, ки ба дардашон бихурад на он ки хушашон биѐяд.
Як дарахт ҳар чӣ қадар ҳам ки бузург бошад, бо як дона оғоз мешавад. Тулонитарин сафарҳо, бо аввалин қадам.
Ҳар кас ба фикри тағйири ҷаҳон аст аммо ҳеҷ кас ба фикри тағйири хеш нест.
Ҳамнишини хуб беҳтар аз танҳоист ва танҳоӣ беҳтар аз ҳамнишини бад.
Чизе ки сарнавишти инсонро месозад «истеъдодҳояш» нест «интихобҳояш» аст.
Гаронмоятарин гавҳари одамӣ инсонияти ӯст. Ҳар кас инсонияти худро бохт аз дигар бохтанҳо наҳаросад.
Иштибоҳи аслии мо дар зиндагӣ ҳазорон кори ғалате нест, ки анҷом медиҳем, балки ҳазорон кори дурӯстест, ки барои ашхоси ғалат анҷом медиҳем.
Чашм бефоида аст, вақте зеҳн кур бошад.
Писаре аз модараш пурсид: чӣ гуна метавонам барои худам зани лоиқ пайдо кунам? Модар посух дод: нигарони пайдо кардани зани лоиқ мабош, рӯи марди лоиқ шудани худ фикр кун.
Инсонҳо ҳар чӣ дарки бештаре дошта бошанд, ранҷи бештаре мекашанд.
Як фикри мусбати кучак дар субҳ, метавонад кулли рӯзатонро тағйир диҳад.
Бар он чӣ гузашт, он чӣ шикаст, он чӣ нашуд ҳасрат нахур. Зиндагӣ агар осон буд бо гиря оғоз намешуд.
Аз зеҳн то даҳон фақат як нуқта фосила аст, то зеҳнатро боз накардӣ даҳонатро боз накун.
Одами мағрур мисли касест, ки болои кӯҳ истода, ҳамаро кучак мебинад, ғофил аз ин ки мардум ҳам аз поѐн ӯро кучак мебинанд.
Барои худат зиндагӣ кун, барои дигарон зиндагӣ бош.
