Ба намози умр, ки нигоҳ мекардам, малоикро медидам, ки дар суфуфи зебои хеш ӯро ба наззора нишастаанд.
Рӯ ба қибла истодам, аммо дилам ҳанӯз дар паи тааллуқот буд. Гуфтам: «Намедонам, чаро ман ҳамеша ҳангоми дар намоз будан ҳавосам парешон аст?» Ба чашмонам хира шуд: «Мувозиб бош! Касе, ки сари намозаш ҳавосаш ҷамъ набошад, дар зиндагӣ низ ҳавосаш аслан чамъ нахоҳад шуд.»
Гуфту рафт. Аммо ман муддатҳо дар фикри иртибот миёни намозу зиндагӣ будам.
«Намоз муҳимтарин чиз аст, намозатро бо таваҷҷӯҳ бихон!» Бори дигар хондам…
Комментариев нет:
Отправить комментарий