Марде чаҳор писар дошт. Онҳоро ба тартиб ба суроғи дарахти ноке фиристод, ки дар фосилаи дуре аз хонаашон рӯйида буд.
Писари аввал дар зимистон, дуввумӣ дар баҳор, саввумӣ дар тобистон ва писари чорум дар тирамоҳ ба канори дарахт рафтанд.
Сипас падар ҳамаи онҳоро пешаш хонд ва аз онҳо хост, ки бар асоси он чӣ дида буданд, дарахтро тавсиф кунанд.
Писари аввал гуфт: Дарахти зиште буд, хамида ва дар ҳам печида.
Писари дуюм гуфт: На. Дарахте пур аз муғчаи навдамида ва пур аз умеди шукуфтан.
Писари саввум гуфт: На. Дарахте буд саршор аз шукуфаҳои зебо ва атрогин… Ва бошукӯҳтарин саҳнае буд, ки то имрӯз дидаам.
Писари чорумӣ гуфт: На!!! Дарахте болиғе буд пурбор аз меваҳо… Пур аз зиндагиву зоиш!
Мард лабханде заду гуфт: Ҳама шумо дуруст гуфтед, фарзандонам. Аммо ҳар як аз шумо фақат як фасл аз зиндагии дарахтро дидаед! Шумо наметавонед дар бораи як дарахт ё як инсон бар асоси як фасл қазоват кунед. Ҳама ҳосил он чӣ ҳастанду лаззат, шавқу ишқе, ки аз зиндагиашон бармеояд, фақат дар интиҳо намоён мешавад, вақте, ки ҳамаи фаслҳо омадаву рафта бошанд!
Агар дар «зимистон» таслим шавед, умеди шукуфоии «баҳор», зебоии «тобистон» ва борварии «тирамоҳ»-ро аз даст додаед!
Мабодо, бигзорӣ, дарду ранҷи як фасл зебоиву шодии тамоми фаслҳои дигарро нобуд кунад!
Зиндагиро фақат бо фаслҳои душвораш набин!!!
___________________________________________________________________
Дар роҳҳои сахт пойдорӣ кун! Лаҳзаҳои беҳтар оқибат аз роҳ мерасанд!
___________________________________________________________________
Комментариев нет:
Отправить комментарий